Solitons, birkaç yıl içinde Proxima Centauri’ye uzay yolculuğuna izin verir. Mevcut roketlerin bunun için 50.000 yıldan fazla zamana ihtiyacı olacaktır.
Göttingen (Almanya). Kısa bir süre önce Mars’a inen gezgin Curiosity’nin kızıl gezegene seyahat etmesi 254 gün sürdü. Gelecekte, plazma gücüyle çalışan bir füzyon roketi , seyahati önemli ölçüde hızlandırabilir ve insanların güneş sistemimizdeki komşu gezegenlere ulaşmasını sağlayabilir. Bununla birlikte, uzaya daha da fazla nüfuz edebilmek için, insanların ışık hızından daha hızlı bir sürücüye ihtiyacı olacaktır.
Şimdiye kadar, Einstein’ın genel görelilik kuramına dayanan fizik , ışıktan hızlı seyahatin, negatif enerji yoğunluğu ve büyük miktarlarda varsayımsal parçacıklar gibi “olağandışı” özelliklere sahip maddi durumlar gerektirdiği sonucuna vardı. Ancak insanoğlu henüz bu tür maddeyi bulamamış ve yeterli miktarda üretememiştir.
Her hızda seyahat edin
Şimdi Dr. Göttingen Üniversitesi’nden Erik Lentz, Classical and Quantum Gravity dergisinde bilinen fiziksel sorunları ortadan kaldıran herhangi bir hızda yolculuk için bir yaklaşım sundu. Lenzt, warp sürücüsüyle ilgili mevcut araştırma çalışmasını analiz etti. Astrofizikçi, uzay-zaman eğriliğinin hala çok az konfigürasyonu olduğunu fark etti. Bunlar, gayri resmi olarak warp baloncukları olarak da bilinen solitonlardır. Bu kompakt dalgalar şekillerini korur ve uzayda sürekli olarak yüksek bir hızda hareket eder. Lenzt’e göre, solitonlar fiziksel olarak uygulanabilir ve ışıktan hızlı yolculuk potansiyeli sunuyor.
Proxima Centauri’ye uzay yolculuğu
Uzay-zaman metriğinin kaydırma vektörü bileşenleri için hiperbolik bir ilişkinin geçerli olduğu keşfedilmemiş soliton konfigürasyonları için Einstein denklemlerinin bir türevine göre, değiştirilmiş uzay-zaman geometrileri geleneksel enerji kaynaklarıyla da elde edilebilir. Teorik olarak, Proxima Centauri’ye geziler birkaç yıl içinde mümkün olacaktır. Modern bir roketin bu yolculuk için 50.000 yıldan fazla zamana ihtiyacı olacaktır.
Son derece yüksek enerji gereksinimi
“Bu çalışma, ışıktan hızlı yolculuk problemini temel fizikteki teorik araştırmalardan bir adım öteye ve mühendisliğe yaklaştırdı. Bir sonraki adım, ihtiyaç duyulan astronomik miktarda enerjinin, büyük bir modern nükleer fisyon santrali gibi günümüz teknolojilerinin alanına nasıl getirileceğini bulmaktır. O zaman ilk prototipleri oluşturmak hakkında konuşabiliriz,” diye açıklıyor Lenzt.
“Yarıçapı 100 metre olan bir uzay aracının ışık hızındaki bu itme gücü için gereken enerji, Jüpiter gezegeninin kütlesinin 100 katı mertebesindedir. Enerji tasarruflarının, modern nükleer fisyon reaktörlerinin menziline girmesi için yaklaşık 30 büyüklük mertebesinde şiddetli olması gerekir. Neyse ki, önceki araştırmalar, neredeyse 60 büyüklük sırasının gerektirdiği enerjiyi potansiyel olarak azaltabilecek birkaç enerji tasarrufu mekanizması önerdi” diyor Lenzt.